Дали ја загуби сребрената?
“Не!“, рече збунето тој,
“ја закопав далеку во минатото“

Полниот месецот се разлеа
под шумата, и тој погледна наоколу.
Сенките на дрвата се разбегаа
и ветерот се стиши.
Дали ја најде виолетовата?
“Престанав да барам!“, рече тој,
“И таа е закопана“, рече тажно,
“помеѓу другите бои“

Дали се скри повторно вчера?
“Да, секогаш успевам да се скријам!“,
шепна тој тивко,
“Позади моите бои“, се присети,
“сребро и срцето што гори“.

И чекори во шумата сонувајќи,
заслепен од полниот месец,
Заборавајќи на
кутијата со слики,
кутијата со ѕвезди,
виолетовата и сребрената.

Исполнети денови во
кутија со слики,
кутија со ѕвезди,
виолетова и сребрена.

Дали ја слушна пролетта?
“Погледнав“, рече тој,
“беше позади сликите,
во кутијата,
покриена со снег,
виолетова и сребрена.“

Дали се скри?
“Да, позади месецот се скрив“,
шепна тој тивко,
“додека заводливо
тонеше во асфалтот“,
разлевајќи магепсна
виолетова и сребрена.

Додека небото сожалуваше,
додека небото сивееше,
тој чекори повторно
покрај оградата
каде всушност никој не поминува.
Си игра со жиците
до песната за есента.
Додека небото сивее.

Триесет.